Arapska kuhinja

Pod Arapskom kuhinjom podrazumjevamo zemlje; Maroko, Egipat, Tunis, Sirija, Liban i Jordan.

Arapska kuhinja se ogleda pre svega u misterijoznoj vještini sjedinjavanja začina različitih okusa i mirisa.
Najpoznatiji začin arapske kuhinje,a ujedno daleko poznat i kod nas je menta, metvica.
Arapi također pri pripremi svojih jela koriste i esencije limuna, naranče, koriste još i jestivo cvijeće kao što su geranijum, narančin cvijet i latice ruža.
U arapskoj kuhinji upotrebljavaju još sve praškaste začine Dalekog i Bliskog istoka, među kojima je i filfil - izuzetno ljuta papričica u prahu koja se koristi za pripremu harise (slično našem ajvaru), a stavlja se i u druga jela među kojima je i napoznatije jelo kuskus.


Među poznate arapske začine možemo još da ubrojimo i kurkuma - začin narandžaste boje, a ukus mu je sličan džumbiru (ingwer) i šafranu. Tu je još i kumin, kim, kiml ili kamoun koji se dodaje paprikašima, sosevima i juhama.
Od mesa arapi najviše koriste ovčetinu i ribu, a nacionalno jelo je prije svega kuskus, zatim humus - umak koji izvanredno prati pećeno meso, te kebab meso nabodeno na ražanj koji se peče okomito u komadu i oštrim nožem se reže samo vanjski pećeni sloj.
Marokanska kuhinja

Dolaskom u marokansku kuću velika je čast i izuzetan doživljaj zbog bogatstva kuhinje.
Objed najčešće započinje sa slanom tortom nadjevenom piletinom ili guščijm mesom zvane pastilja, i za koje se nižu raznovrsna jela i poslastice, među kojim možemo istaknuti jela od ribe začinjena korijanderom, pa tajin - jelo koje je dobilo naziv po poslužavniku u kojem se služi. Zatim meshui - ovčetina na ražnju. Posle duge obavezne pauze služi se voče ili slatki kuskus kao desert i nezaobilazni čaj od majčine dušice ili preslatkim čajem od badema.

Egipadska i kuhinja u Tunisu

Kuhinja ove u Tunisu i Egiptu se ne razlikuje puno od kuhinje koja dolazi iz Maroka.
U ovim kuhinjama se koristi najviše crni sljez i meso deve.

Sirijska, libanonska i jordanska kuhinja

Ove zemlje se smatraju rajskim vrtom Bliskog istoka. Ovo područje bogato je voćem, povrćem i žitaricama.
Baš zbog toga ljudi su pokazali največu vještinu načinom prehrane zrnjem, sjemenjem i integralnim žitaricama.
Od mesa se najviše jede ovčetina i to posebno kebab. Jela se spremaju s maslinovim uljem ili rastopljenim maslacom.
Koriste se najrazličitiji začini i tahine-sezamovo ulje koje jelima daje specifičan ukus i aromu.
Nacionalno piće je rakija od biljke anis, koje se zove arak.
U velikim količinama se jedu sjemenke bundeve, bademi, pistaći, leblebije, te povrće iz turšije (teglice, ukiseljeno mješano povrće), masline.
Umesto žlice u ovim zemljama se koriste komadi kruha tj. tankih lepinjica pečenih na žaru i umešenih bez kvasca, koje se zovu pite.